کد مطلب:32203 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:17

گنجینه پرسمان » اعتقادات

چرا خداوند با اين همه قدرت، شيطان و بدي را از بين نمي برد؟

اولاً: شيطان موجودي از موجودات و مخلوقي از مخلوقات خداوند است كه از آغاز، خلقت پاك و بي عيبي داشته است، به همين دليل، ساليان دراز در صف مقربان درگاه خدا و فرشتگان بزرگ جاي گرفته بود. ولي با سوء استفاده از آزادي خود، بناي طغيان و سركشي گذارد و اين موجود (ابليس) لقب شيطان را به خود اختصاص داد. پس مي توان گفت: خدا شيطان را شيطان نيافريد، يعني از ابتدا موجود شرير نيافريده است.

ثانياً: وجود شيطان براي پويندگان راه حق نه تنها زيان بخش نيست، بلكه رمز تكامل آنها محسوب مي شود، زيرا وجود يك دشمن قوي، زمينة پرورش و اقتدار انسان را فراهم مي سازد. قرآن كريم ميفرمايد: و ما كان له عليهم من سلطانٍ إلا لنعلم من يؤمن بالاخرة؛ ما شيطان را آفريديم و براي او تسلطي بر مؤمنان قرار نداديم، بلكه او را وسيله قرار داديم تا مردم به وسيلة او امتحان شوند و مومنان به آخرت از آنها كه در شك هستند مشخص گردند.(1)

علامه طباطبايي ميگويد: اگر شيطاني نبود، نظام عالَم انساني هم نبود و وجود شيطاني كه انسان را به شر و معصيت دعوت كند، از اركان نظام عالم بشريت است و نسبت به صراط مستقيم، او به منزلة كناره و لبة جاده است و معلوم است كه تا دوطرف براي جاده نباشد، متن جاده فرض نمي شود.(2)

اما مهلت دادن خداوند به شيطان از اين جهت بود كه اوّلاً: همان طوري كه گفته شد ادامه حيات شيطان در راستاي پرورش و تكامل انسان از طريق مواجه با مشكلات و قرار گرفتن در ميدان تضاد صورت گرفته است.

موجود مختار همواره بايد بر سر دو راه و ميان دو دعوت قرار گيرد تا كمال و فعليت خويش را كه منحصراً از راه اختيار به دست مي آيد، تحصيل كند.

ثانياً: شيطان طبق كلام اميرالمؤمنين شش هزار سال به عبادت خدا پرداخته بود.(3) او در برابر عبادات خود تقاضاي عمر طولاني در اين دنيا كرد و طبق قانون عدالت پروردگار اين تقاضا پذيرفته شد.

ثالثاً: گمراه كردن شيطان و تسلط او بر بشر محدود است به اين كه خود بشر بخواهد تابع او باشد، يعني به شكل يك قدرت قاهره نمي تواند بر انسان مسلط شود. قرآن مجيد از زبان شيطان در قيامت نقل ميكند: من در دنيا الزامي نداشتم، بلكه فقط دعوت مي كردم و شما اجابت مي كرديد. پس مرا ملامت نكنيد، بلكه خودتان را سرزنش نماييد.(4)

پي نوشت ها:

1. سبأ (34) آية 21.

2. الميزان، ترجمة موسوي همداني، ج 8، ص 50، با تلخيص.

3. نهج البلاغه، (فيض الاسلام) خطبة234.

4. ابراهيم (14) آية 22.